مناجات با خدا - شب بیست و یکم رمضان المبارک 1392

ﺑﺎﺭﻡ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﮥ ﯾﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ
ﺭﺍﻩ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﺳﺮﮐﻮﯼ ﻧﮕﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ
ﻣﻦ ﻫﻤﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﺯﻣﻘﺪﺍﺭﻭ ﻋﯿﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ
ﺑﯿﻘﺮﺍﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﮔﻮﺷﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ

ﺑﺎ ﮐﺮﯾﻤﺎﻥ ﺳﺨﻦ ﺍﺯ ﻓﻘﺮ ﮔﺰﺍﻑ ﺍﺳﺖ، ﮔﺰﺍﻑ
ﺻﺤﺒﺖ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﻩ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪﻩ ﺧﻼ‌ﻑ ﺍﺳﺖ، ﺧﻼ‌ﻑ

ﻣﻦ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﺑﻪ ﺣﺮﻡ ﺭﻭﯼ ﺳﯿﻪ ﻋﯿﺒﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﻧﺰﺩ ﻏﻔﺎﺭ ﺩﻭﺻﺪ ﮐﻮﻩ ﮔﻨﻪ ﻋﯿﺒﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﻪ ﺣﺮﻡ ﺁﻣﺪﻥ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺯ ﺭﻩ ﻋﯿﺒﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﺁﻧﮑﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯ ﮔﻨﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺗﺒﻪ ﻋﯿﺒﯽ ﻧﯿﺴﺖ

ﻋﯿﺐ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻮﻣﯿﺪ ﺯ ﺭﺣﻤﺖ  ﺑﺸﻮﻡ
ﺧﻮﻑ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺑﻪ ﻧﻘﻤﺖ ﺑﺸﻮﻡ
ﻋﯿﺐ ﺁﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﺎﺭ ﺩﻟﻢ ﮐﺎﺭ ﻧﺪﺍﺷﺖ
ﻋﯿﺐ ﺁﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﺍﻗﺮﺍﺭ ﻧﺪﺍﺷﺖ
ﻋﯿﺐ ﺁﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﺻﻼ‌ ﺩﻝ ﻣﻦ ﯾﺎﺭ ﻧﺪﺍﺷﺖ
ﻋﯿﺐ ﺁﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﻨﺲ ﺧﺮﯾﺪﺍﺭ ﻧﺪﺍﺷﺖ

ﺗﺎ ﺧﺮﯾﺪﺍﺭ ﺩﻝ ﺧﺴﺘﻪ ﺣﺴﯿﻦ^(ﻉ) ﺍﺳﺖ
ﺭﻣﺰ ﺍﯾﻦ ﻗﻔﻞ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﻪ ﺣﺴﯿﻦ^(ﻉ) ﺍﺳﺖ
ﻣﺎ ﮐﻪ ﻟﺐ ﺗﺸﻨﮥ ﺍﻟﻄﺎﻑ ﺧﺪﺍﯾﯿﻢ ﻫﻤﻪ
ﻣﺎ ﺍﺿﺎﻓﺎﺕ ﮔِﻞِ ﺁﻝ ﻋﺒﺎﺋﯿﻢ ﻫﻤﻪ
ﺩﺍﻧﺶ ﺁﻣﻮﺧﺘﮥ ﮐﺮﺏُ ﻭ ﺑﻼ‌ﺋﯿﻢ ﻫﻤه
ﻣﺎ ﻗﺴﻢ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺧﻮﻥ ﺷﻬﺪﺍﺋﯿﻢ ﻫﻤﻪ

ﺩﺳﺖ ﺑﯿﻌﺖ ﺩﻣﯽ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻭﻻ‌ﯾﺖ ﻧﮑﺸﯿﻢ
ﭘﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯ ﺭﻩ ﭘﺎﮎ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﻧﮑﺸﯿﻢ
ﺁﺭﯼ ﺳﺮ ﺍﯾﻦ ﺳﻔﺮﻩ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﮐﺮﯾﻤﺎﻥ ﮐﺮﯾﻢ
ﺻﺎﺣﺒﺎﻥ ﻧﻤﮏ ﻭ ﺳﻔﺮﮤ ﺍﺣﺴﺎﻥ ﻏﺪﯾﺮ
ﺭﺍﻩ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺍﮔﺮ ﯾﮏ ﺷﺒﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻠﯽ^(ﻉ)
ﻻ‌ﺃﻗﻞ ﺁﺑﺮﻭﯼ ﻣﺎﻩ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻧﺒﺮﯾﻢ
ﭘﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﺳﻔﺮﻩ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻬﺪﺍﺀ
ﺑﺎﻧﯿﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﭘﻨﺞ ﺗﻦ ﺁﻝ ﻋﺒﺎﺀ

ﻣﻦ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻋﻤﺮ ﺳﺮ ﻋﻬﺪ ﺗﻮ ﻣﺤﮑﻢ ﻧﺸﺪﻡ
ﻋﯿﻦ ﻋﺪﻝ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﻩ ﺗﻮ ﻣَﺤﺮَﻡ ﻧﺸﺪﻡ
ﺑﺎﺭ ﻋﺎﻡ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﯽ ﻻ‌ﯾﻖ ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﻧﺸﺪﻡ
ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻟﻄﻒ ﻭ ﮐﺮﻡ ﺑﺎﺯ ﻣﻦ ﺁﺩﻡ ﻧﺸﺪﻡ
ﺑﺎﺯﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﺮﺍ ﺑﺨﺸﯿﺪﯼ
ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺣﺮﻑ ﻣﻦ ﺍﯾﻨﺴﺖ ﭼﺮﺍ ﺑﺨﺸﯿﺪﯼ

------------------------------

اشعار روضه حضرت على ^{علیه السلام} و امام حسین ^{علیه السلام}

سخت پیش پاى مردم با سر افتادن

و سخت تر از آن به پاى دختر افتادن

ما که تو را با لافتىٰ یت مى شناسیمت

اصلاً نمى آید به تو در بستر افتادن

با آن همه غیرت میان کوچه ها سخت است

درد پدر افتادن امّا مادر افتادن

قلاب در افتاد بر شال تو و زینب

افتاد یاد مادرش یاد در افتادن

گفتى اسیرم مى کنند امّا نگفتى تو

از خنجر کُندى بروى حنجر افتادن

اى واى از شام غریبان و بیابان و

از زیر پاها چادر یک دختر افتادن