مناجات با خدا - شب بیست و پنجم رمضان المبارک 1392

از عمر فقط حاصل من روی سیاه است

افسوس که این ماه عسل عمر تباه است

ماندم که چرا ذوق مناجات ندارم

هرچه به سرم آمده از دست گناه است

رفت این رمضان زودتر از هر رمضانی

پرت است حواسم که شب چندم ماه است

باید به خودم آیم که دگر آخر خط است

برگردم از این راه که این آخر راه است

هر چند که سنگین شده جرمم تو رحیمی

کوه گنهم در بر عفوت پر کاهی است

من چیز زیادی به خدا از تو نخواهم

آدم شدنم در گرو نیمه نگاهت

ماندم به سرای که برم حاجت خود را

این نیمه شب این بنده به دنبال پناه است

چیزی که به دادم برسد عشق حسین است

در حشر فقط این اشک برایم گواه است

---------------------------

اشعار روضه بزودی تکمیل می گردد