مناجات با حضرت حجت  ^{روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفدا}

آقا بمیرم یک نفر یاور نداری

اینجا کسی کاری به کار تو ندارد

با بی وفایی های مردم سازگاری

صحرانشین در گوشه ای از خیمه ی خود

جمعه به جمعه روزها را می شماری

گاهی سه شنبه گاه گاهی صبح جمعه

هستم به یاد تو ولیکن گه گُداری

با این همه بار گناه و وضع ناجور

اصلا نمی آید به من چشم انتظاری

کاری برای دیدن رویت نکردم

جز معصیت کردن ندارم هیچ کاری

با غیبت و تهمت زدن بر این و بر آن

شغلم شده از صبح تا شب مُرده خواری

من هر چه بد کردم تو نادیده گرفتی

تو پرده پوشی می کنی با برد باری

بین قنوت وتر خود کردی دعایم

تا که مرا از چنگ شیطان در بیاری

شنیدم می کِشی بر سر عبا را

وقتی که قصد رد شدن از شهر، داری

وضع حجابِ شهر ما خیلی خراب است

خسته شدم از این همه بی بند باری

ابر عذابی بر سرما سایه دارد

ترسم بیفتد اتفاق ناگواری

تا پرچم ارباب ما بر خانه ی ماست

دیگر نمی آید عذاب جان شکاری

نام حسین آمد دل ما زیر رو شد

اشک از سبوی دیده ها گشته جاری

هر روز صبح ظهر شب آقا سه وعده

گریه کن شاه شهید بی سپاهیم

---------------------

اشعار روضه امام رضا ^(ع)

ابری سیاه، چشم ترش را گرفته بود

زهری توان مختصرش را گرفته بود

معلوم بود از وجانتش که رفتنی است

یعنی که رخصت سفرش را گرفته بود

از بس شبیه مادرش افتاد برزمین

در انتهای کوچه سرش راگرفته بود

تا رو به روی حجره خمیده خمیده رفت

از درد بی امان کمرش را گرفته بود

چشم انتظار دیدن روی جواد داشت

خیلی بهانه ی پسرش را گرفته بود

بروی خاک که پیچید برخودش

آثار تشنگی جگرش را گرفته بود

افتاد یاد جدغریبی که خواهرش

در بین قتلگه خبرش را گرفته بود

دیگر توان دیدن اهل حرم نداشت

از بس که نیزه دور برش را گرفته بود

وقتی که شمر آمد و کارش تمام شد

خلخال دختری نظرش را گرفته بود