مناجات با حضرت حجت روحی و ارواح العالمین لتراب مقدمه الفدا
آخر بگو چه چاره کنم با غم فراق
آهی ز حسرت است فقط همدم فراق
با گریه کردن ، دلم آرام می شود
یعنی که اشک بود ، فقط مرهم فراق
موی سفید ، تُحفه جان دلبر است
یک عمر می شود سپری یک دم فراق
حال دلم چون زُلف تو پیچیده در هم است
خسته شدم از این همه پیچ و خمِ فراق
گفتم که چیست خون جگر، گفت عاشقی
اشک دلت در سحر ماتم فراق
رنگ سیاه بیرق چشم انتظارها
کعبه شده نمادی از پرچم فراق
ای حاجیِ همیشه بیابان نشین بیا
بنشین شبی کنار من و زمزم فراق
هجران به دار رنج و بلا می کشد مرا
آخر فراق کرب و بلا می کشد مرا
اشعار مدح امام هادی (علیه السلام)
روز می باشد در این ظلمت جمال آفتاب
خوش درخشید در ظل کمال آفتاب
ذره ای بودیم و گردیدیم ماه آفتاب
آمدیم آگه شویم از شرح حال آفتاب
به چه شیرین است صحبت از لسان آفتاب
مه کجا تمثیل روی بی مثال آفتاب
اذن دادند و خریدند و بها دادند باز
ناز کردند و و رها کردند و جا دادند باز
ما از اول ریشه خود را ولایت یافتیم
از همان روز ازل راه هدایت یافتیم
ذات خود را بی تمنا در عنایت یافتیم
ابتدا تا انتها را با عنایت یافتیم
راه خود با چارده گونه هدایت یافتیم
خویش را در لا به لای این روایت یافتیم
ما اضافات گل آن 14 هادی شدیم
ما 14 قرن در هر لحظه امدادی شدیم
14 انسان کامل را به ما بخشیده اند
14 قرآن ناطق را به ما بخشیده اند
14 دریا و ساحل را به ما بخشیده اند
14 دستان فاضل را به ما بخشیده اند
14 مولای عادل را به ما بخشیده اند
14 طی مراحل را به ما بخشیده اند
پس نداریم آرزویی جز صراط مستقیم
زلف ما خورده گره با این کریمان کریم
هادى دین را ولى بنده نوازى بیشتر
دومین ابن الرضا را هست نازى بیشتر
هرکه با لطفش نشیند دل نوازى بیشتر
با دل عاشق کند معشوق بازى بیشتر
هرکه خواهد معرفت او را نیازى بیشتر
مکتب او شیعه را تا حق هدایت مى کند
با زیارت نامه تدریس ولایت مى کند
گر زیارات مدینیّه صفا دارد از اوست
هرکه دستى بر دعا هرلحظه بردارد از اوست
هرکه احکام خدا را فرض بشمارد از اوست
زائر قبر رضا هر سجده بگذارد از اوست
در دل ما هرکه بذر روضه مى کارد از اوست
هرکه با هادى است محبوب المساکین می شود
شیعه ى هادى است، هادىّ المزلّین مى شود
قبله ى جان هاست قد و قامت ابن الجواد
بر فلک مولاست ذات خلقت ابن الجواد
کاشف غم هاست نور طلعت ابن الجواد
وادى والاست ما را طینت ابن الجواد
عالم بالاست ذیل دولت ابن الجواد
اوست فرزند جواد و حضرت نور الفؤاد
هم جواد بن الجواد ابن الجواد ابن الجواد
قد رعنایش على، رخسار یکتایش على
نقش سیمایش على، کُنه تولّایش على
خلق والایش على، اعلاى اسمایش على
دین و دنیایش على، مقصود و عُقبایش على
مهر و امضایش على، جنّات و مینایش على
بر محبّانش مجیر است و بشیر است و نظیر
رمز میلادش غدیر است و غدیر است و غدیر
نام ابن مهزیارش جلوه هر دوران کند
مرقد عبدالعظیم اش فخر بر ایران کند
کربلایى در دل ایران بنا این سان کند
کارهاى سخت را با یک نظر آسان کند
کاش ما را بر قدوم مهدى اش قربان کند
بهر میلادش اگر لبخند بر دلها نشست
عید قربانش صفا، عید غدیرش مروه است
گاه در تبعید و گاهى کنج زندان منزلش
با اسارت با جسارت آشنا جان و دلش
یاد عمّه زینب و آن ناقه ى بى مَحمِلَش
چشم او از اشک دریا و چهره ساحلش
کربلا را دید ویران مثل روز اولّش
سامرا ویرانه امّا راه دین آباد ماند
نور هادى در دل و طاغوت بى بنیاد ماند
