فایل صوتی شب ششم رمضان 1393 (کامل) با کیفیت اصلی

اشعار مناجات با خدا شب ششم رمضان

ای خدا آشنایم ، زائر کربلایم

بر لبم ذکر لبیک ، کرده یارم صدایم

تو خدای حسینی ، من گدای حسینم

آشنای غریبم ، رفته صبر و شکیبم

حق ارباب عطشان ، کربلا کن نصیبم

نیستم من غریبه آشنای حسینم

تو خدای حسینی ، من گدای حسینم

آمده روسیاهی ، با امید نگاهی

یک نگاه رحیمی سوی غرق گناهی

تا سحر ناله دارم ، خاک پای حسینم

تو خدای حسینی ، من گدای حسینم

عبد این آستانم من هم از دوستانم

مرغ باغ مناجات ، جلد این آشیانم

نیستم من غریبه ، آشنای حسینم

تو خدای حسینی ، من گدای حسینم

صحبت از کربلا شد ، راز دل برملا شد

نیزه های شکسته روضه ی پربلا شد

این دل خسته و این وای وای حسین است

تو خدای حسینی ، من گدای حسینم

هر شب جمعه آید ، فاطمه بین گودال

تا سحر بس که گرید ، می شود خسته ارباب

کی رسد انتقام ، ماجرای حسینش

سرورم بی کفن شد ، پاره پاره بدن شد

گوشه ی قتله گاهش ، مانده بی پیرهن ...

---

اشعار روضه حضرت اباعبدالله الحسین ^{(علیه السلام)}

صحرا گرفته بوی خدا از محاسنت

ما می شناختیم تو را از محاسنت

شیب الخضیب من ، تَهِ گودال می چکید

خون تمامی شهدا از محاسنت

من هرچقدر هم که خودم را زدم حسین

او پنجه را جدا نکرد از محاسنت

---

بیانات حاج آقا منصور ارضی در شب ششم رمضان 1393

بسم الله الرحمن الرحیم

امیرالمومنین علی ^{(علیه السلام)} می‌فرماید :"گاهی اوقات خداوند متعال اجابت دعا را به تاخیر می‌اندازد تا هم اجر عظیم‌تر و هم عطای بیشتری داشته باشد."

از کتاب "عده الداعی ابن فهد حلی" روایتی از جابر ابن عبد لله انصاری از پیغمبر اکرم ^{(صلوات الله وسلامه علیه)} نقل شده که حضرت فرمودند: "وقتی بنده ای که محبوب خداست دعا کند از ذات مقدس خدا به جیرئیل ندا می‌رسد حاجت بنده ام را بدهید ولی آن را به تاخیر بیندازید چون من دوست دارم همیشه صدایش را بشنوم و اگر بنده ای مغضوب خدا شد خداوند می‌فرماید زود حاجت این بنده را بدهید و در دادنش عجله کنید چون من خوش ندارم صدایش را بشنوم."

پس گاهی اوقات تاخیر اجابت دعا به خاطر مقام و منزلت رفیع بنده نزد خداست چون شنیدن صدای بنده اش را دوست داردوگاهی اوقات برعکس، حالا خودتان کلاه خودتان را قاضی کنید یک وقت تا نگفته کارتان درست شد یک ذره باید ترسید. 

از الان تا لیله القدر حواسمان جمع باشد یعنی بعد از  بیست روز برای بهانه‌های دنیایی وکوچک از خدا دور نشویم.برای درک حال مناجات آنقدر سر شب یاید توجه داشته باشیم، افطارمان باید سبک باشد ، ما می‌گوئیم امیرالمومنین علیه السلام سر شب با نان و نمک افطارنمود ،در حال گرسنگی حال مناجات و عبادت و اشک می‌دهند. یعنی اربابمان امام حسین ^{(علیه السلام)} اگر گرسنگی نمی‌کشید من هم  اصرار نمی‌کردم.به قول امام چهارم ^{(علیه السلام)}''  بِأَبِی الْمَهْمُومُ حَتَّى قَضَى بِأَبِی الْعَطْشَانُ حَتَّى مَضَى '' ( نور الابصار-معالی السبطین ) جانم به فدای آن پدری که گرسنه جان داد قربان آن پدری بروم که با دل پر غصه جان داد ، قربان آن پدری بروم که با لب عطشان جان داد.

در باب این ماه پر عظمت عرض کردیم که "سلام دَائِمُ الْبَرَکَةِ إِلَى طُلُوعِ الْفَجْرِ عَلَى مَنْ یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ بِما اَحْکَمَ مِنْ قَضآئِهِ "

پس بر اساس دعای چهل وچهارم صحیفه سجادیه امام زین العابدین ^{(علیه السلام)} ،درلیله القدر سلام و برکت دائم تا طلوع فجرنازل می‌شود. به شرطی که انسان اهل لیله القدرباشد. بوسیله قضا و قدر الهی این حکم را محکم می‌سازد، برای همین است لیله القدر که می‌گذرد برای عده ای در علم و ادب و رفتارشان یک شکوفایی رخ می‌دهد و زندگیشان عوض می‌شود حتی می‌بینی خانواده اش هم عوض می‌شوند.

بارعایت حرمت وآداب ماه رمضان،خودبخود رفتارواعمالمان تغییرپیداکرده واصلاح می‌گردد

" وَ اَلْهِمْنا مَعْرِفَةَ فَضْلِهِ وَ اِجْلالَ حُرْمَتِهِ " یک وقت از فضل خدا رزق می‌خواهیم ولی اینجا الهام فضل و شناخت این فضل را درخواست می‌کنیم،عرض شد در شب قدر آرایش ملائکه هم فرق می‌کند؛ آنکه برکت می‌آورد آنکه رحمت دارد آنکه از فضل خدا رزق می‌آورد همه ملائکه الهی می‌خواهند خدمت حضرت صاحب الزمان ^{(علیه السلام)} برسند. اینجاست که معنی در خواست معلوم می‌شود لذا شناخت حرمت و ادب این ماه را از خدا می‌خواهیم. ببینیم چگونه وارد مجلس دعا می‌شویم؟!  این ماه رمضان، جلال و حرمت دارد وقتی به معرفت و شناختش برسیم آن وقت آداب آنرا درست می‌فهمیم و می‌شناسیم آن وقت رفتار وحرف زدنمان در این ماه خود به خود با شناخت و معرفت پیدا کردن تغییر می‌کند. 

این جاست که عده ای می‌توانند خود را در این ماه از هر حرام و گزندی محافظت کنند " وَ التَّحَفُّظَ مِمَّا حَظَرْتَ فِیهِ " این الهام از طرف خداوند است که در این ماه  می خواهیم:" وَ أَعِنّا عَلَى صِیَامِهِ بِکَفّ الْجَوَارِحِ عَنْ مَعَاصِیکَ " می‌توانیم روزه ای بگیریم که تمام جوارح ما از معاصی دور و روزه دار باشند.همه بزرگان همین روزه داری را اشاره می‌کنند.

آنهایی که به علتی روزه نمی‌توانند بگیرند می‌توانند این جوارح خود را کنترل کنند هم جوارح و هم جوانح خود را یعنی دل، قلب و روح خود را در خط ماه رمضان بیندازند یعنی "بکف جوارح" در ماه رمضان بتوانی اعضای بدن را بازداشت کنی بتوانی اندام را از گناهان حفظ کنی. یعنی دنبال حفظ کردن زبان و چشمانت باش. در خوردن امساک هم محافظت وامساک داشته باش.هر چند بعضی‌ها در ماه رمضان گویی می‌خواهند با خدا بجنگند البته نمی‌دانند دارند با خودشان می‌جنگند.

وقتی خودسازی وکنترل رادراین ماه شروع کنیم بعداز ماه رمضان بهتر می‌توانیم با شیطان بجنگیم

درادامه دعاحضرت می‌فرمایند: " وَاسْتِعْمالِها فیهِ بِما یُرْضیکَ " یعنی برای رضای خدا کاری انجام دهیم. در آخر کمیل می‌فرماید " یَا رَبِ ‏قَوِّ عَلَى خِدْمَتِکَ جَوَارِحِی وَ اشْدُدْ عَلَى الْعَزِیمَةِ جَوَانِحِی‏ " توانی به جوارح و عزمی به جوانحم (دل وقوای باطنی ) عطا بفرما برای خدمت به خودوبندگانت.

 بیاییم برای دوری از نارضایتی خدا از چشمانمان شروع کنیم ده روز از این ماه را روی چشمانمان کار کنیم دهه دوم بر روی گوش و در دهه سوم بر روی زبان،وقتی شروع کنیم بعداز ماه رمضان بهتر می‌توانیم با شیطان بجنگیم چون اراده قوی و پاک سازی سه عضو اصلی بدن را داریم ، بعضی‌ها می‌گویند نمی‌شودپس روزه و نماز هم نمی‌شود پس باید به حال خودش رها کنیم! باید شروع کنیم. درمجلس مناجات هم انسان هایی می‌آیندکه دل وروحشان بیماراست.برای مناجات که می‌آییم ببینیم کجا بنشینیم می‌توانیم راحت‌تر یک مناجات و قرآن خواندن داشته باشیم؟ کجا می‌توانیم از منبر بهتراستفاده کنیم؟

بعضی‌ها برای مناجات وقت نمی‌گذارند هنوز نرسیده اند به اینکه باید مناجات داشته باشندوبه آن احتیاج دارند. فقط می‌آیند برای تبرک و ثواب روضه گوش دادن،وقت مناجات و خواستن می‌رسد بلند می‌شوند می‌روند! مگردردعای ابوحمزه ثمالی نمی‌خوانیم : " وَاَعِنّی بِالْبُکآءِ عَلی نَفْسی " به من کمک کن بر خودم بگریم. مگر کسی می‌تواند روزقیامت بدون اذن خدا قدم از قدم برداردمگرازقرآن وروایات نشنیدی : " یوم یفرالمرامن اخیه و امه وابیه..." من اگر بتوانم اعمالم را با ائمه تطبیق بدهم  سریع فرار می‌کنم حالا تو بگو حاجی ماه رمضان، مناجات، سینه زنی! آنها هم که درمحشر کنار ابی عبدلله ^{(علیه السلام)}جمع می‌شوندخود حضرت با یک نگاه آنان راجمع می‌کند و می‌برد، بقیه از هم فرار می‌کنند؛ کوچک و بزرگ، دوست و فرزند ،والدین، وقتی بنده برای خدا خشوع داشته باشد دیگر از کسی نمی‌ترسد ! فقط خوشحالی ماباید بر این باشدکه کسی می‌آید در محشر و ما را سوا می‌کند آنهم باید به دردش خورده باشیم . خدا کند ما به درد حضرت زهرا ^{(سلام الله علیها)} بخوریم!