فایل صوتی دعای کمیل حاج آقا منصور ارضی (کامل) - روضه حضرت سیدالشهدا ^{(علیه السلام)}

---

بیانات حاج آقا منصور ارضی در دعای کمیل 24 مرداد 93

بسم الله الرحمن الرحیم

درادامه دعای شرف"عرفه "رسیدیم به این فراز " إِلَهِی أَخْرِجْنِی مِنْ ذُلِّ نَفْسِی " بایدبدانیم هیچ نوع پَستی و خواری بالاتر از خواری نفس نیست ، اگر آدم دقت داشته باشد و هواسش به مردم نباشدیعنی یک ذره متوجه به خودش باشد خداوند به او نشان می‌دهد که گیرهای نفسش چیست؟ این آقایان علما که از دنیا رفتند و الان زبانزد خوبان هستند برای همین بوده، درتاریخ دارد یکی ازعلمای ربانی روزی یک غذا و ولیمه ای را تهیه دیده بود همه آنهایی را که می‌شناخت از دوستان، حوزویان و بازاریان رادعوت کرد وقتی سوال می‌کنند این ولیمه که می‌دهی برای چیست؟ برای تجدید فراش است؟برای تولد فرزند  و یا خانه جدید است؟می گوید من هفتاد هشتاد سال دنبال این بودم که گیر و اشکالات نفسم را بر طرف کنم امروز رسیدم به اینجاکه دیگراعمالم را بی ریا انجام می‌دهم.

یکی از گیرها واشکالات ما زیاد گفتن و زیاد نگاه کردن مان است ،  ابی عبدالله ^{(علیه السلام)}می‌فرماید " إِلَهِی أَخْرِجْنِی مِنْ ذُلِّ نَفْسِی " این در خواست مانند درخواست دردعای ابوحمزه در ماه مبارک رمضان است " سَیِّدِی أَخْرِجْ حُبَّ الدُّنْیا مِنْ قَلْبِی " خروج حب دنیا باعث بهتر پَر گرفتن و پرواز انسان است ، همه ما که اینجا نشستیم این گره در کارمان است مگر آنها که بر روی خودشان کار کرده اند. 

 خروج از ذلت و خواری نفس اولین قدمش این است که از خدا بخواهیم. خداوند بعضی چیزها را در ما قرار داده که وقتی ریشه اش را نگاه کنیم "توفیقٌ مِن الله" و توکل به خدا می‌خواهد. اینجا خروج از ذلت نفس را که ما هر شب جمعه ما می‌خواهیم و گریه می‌کنیم و دردهایش را می‌گوییم :"ظَلمتُ نَفسی"  خیلی سخت است ، حالا اگر در مورد اولیای خدا بگوییم چیزهای دیگر طلب می‌کنیم. یک موقعی با یکسری از دوستان خدمت بعضی از علماء در قم رفته بودیم خدمت  یکی از بزرگان که هنوز هم زنده هستند مطلبی درباره نوکری و خوانندگی عرض کردم ایشان فرمودند یک بنده خدایی بود خیلی عظیم بود کارهایی کرده بود که به مرحله شهود رسیده بود یعنی بعد از تصرف نفس.
خدا رحمت کند مرحوم چمنی را که به اینجا رسیده بود و هر وقت می‌خواست می‌خوابید. من یادم هست در خانه ایشان فصل زمستان در حیاط حوض داشتند وآب یخ زده بود.نیمه شب، یخ را بامشت شکست و بسم الله الرحمن الرحیم گفت و رفت در آب وغسل کرد همه داشتند به جای او از سرما می‌لرزیدند. ایشان در سی و پنج سالگی هم از دنیا رفتند و به این مرحله از تصرف به نفس رسیده بود ، می‌گفت این شخص به مقام شهود رسیده بود یعنی آنچه را که دیگران نمی‌دیدند اومی دید وآنچه را که دیگران نمی‌شنیدند می‌شنیدآن شخص در شهود خود شنیده بود کسی می‌گوید تا امروز بندگی ات قبول شد و از امروز دیگر نمی‌خواهد نماز بخوانی ! آنچه داشت و نوشته بود آورد کنار رودخانه ریخت در آب و گفت:خدایا من می‌خواهم فقط عبادت تو را کنم و گریه می‌کرد. فهمید که تا الان نفس و شیطان با هم بر علیه او دست به یکی کرده بودند. 

خیلی ازما حواسمان به چیزهای دیگر است و لذتی از مناجات نمی‌بریم ولی امیرالمومنین ^{(علیه السلام)} در دعای کمیل چنین اشاره می‌کنند؛" فِیهِ مِنْ تَزْیِینِ عَدُوِّی ، وَ خَدَعَتْنِی الدُّنْیَا بِغُرُورِهَا وَ نَفْسِی بِجِنَایَتِهَا "   اگر کسی برسد به ذلت نفس دیگر به کسی کار ندارد فقط از خدا و از اهل بیت ^{(علیهم السلام)} کمک می‌گیرد که راه را نشان دهند.

ما اول باید مواظب خورد و خوراک خودباشیم که هر چه دلمان می‌خواهد نخوریم . سینه زن امام حسین^{(علیه السلام)} در زندگی باید به حلال و حرام توجه ویژه ای داشته باشد. این یادگاری و وصیت من است ؛ اگر یک روز دیدی برای امام حسین ^{(علیه السلام)} نمی‌توانی سینه بزنی یاگریه کنی  بدان شبهه ناک خوردی و نفهمیدی گیر شرعی هم نداری ولی خوردی ! 

از این مرحله بگذریم حضرت در ادامه دعای عرفه  می فرماید: " طَهِّرْنِی مِنْ شَکِّی وَ شِرْکِی قَبْلَ حُلُولِ رَمْسِی " خدا را به خودش قسم می‌دهی می‌گویی من را از آن چاه ضلالت بدر آوردی "اخرجنی" بعد می‌گوید ما را هم تطهیر و پاکمان کن " طَهِّرْنِی مِنْ شَکِّی وَ شِرْکِی " خیلی موقع‌ها دیدیم طرف می‌گوید من خدا را قبول دارم ولی خدا جای خودش، فلان کار را هم انجام می‌دهم. برای همین هم می‌فرماید  " قَبْلَ حُلُولِ رَمْسِی "  این درس دعای عرفه است خدایا قبل از آنکه ما را در قبر جا دهی از شرک و شک پاکمان کن .

ما اگر بیماری داشته باشیم نمی‌توانیم بیایم ولی اگر خدا بخواهد می‌توانیم با همان بیماری هم بیاییم .مرحوم شاه آبادی مریضی داشت که نمی‌توانست زیاد بنشیند.می گفتند وقت کمیل که می‌رسید ذره ای توجه نداشت که بیماری وجود دارد کمیل که تمام می‌شد باز بیماری به سراغشان می‌آمد. من نمی‌گویم در انزوا برو و بمان ولی باید حواسمان به خودمان باشد . ما که به اینجا می‌آییم نمی‌دانیم برای چه گریه کنیم؟ برای کمبودهایمان در بندگی گریه کنیم یا برای گناهانمان،یک عده هم برای معرفتشان به خدا گریه می‌کنند ، خدایا تا امروزمان که گذشت یا بنده تو بودیم یا نه مثل بقیه ، خدایا ما داریم  از دست می‌رویم ، می‌دانیم توآگاه‌تر از ما هستی " یَعْلَمُ خَائِنَةَ الْأَعْیُنِ وَمَا تُخْفِی الصُّدُورُ " (غافر 19 ) ولی خودمان هم داریم اعلام می‌کنیم داریم از دست می‌رویم. من می‌ترسم کسانی که جنازه من را بر دوش گرفته اند و فریاد می‌زنند لااله الا الله ، محمداً رسول الله ، علیاً ولی الله و حسن و حسین حجة الله و ... ملائکه  مرا ملامت کنند!؟ببین این صفت و این حالات برای مومنین است تو هیچی نداری! دارند می‌برندت! در این مرگ و تشییع جنازه غوغایی هم هست. وقتی مرگ به سراغ آدم می‌آیدبرفرض اگربگویند هر چیزی که داری باخود بردار ! تو چیزی با خودت نمی‌توانی برداری، اعمالت هم دنبالت می‌آیند تو بر نمی‌داری !

شیخ ما مرحوم "آشیخ محمود نجفی" می‌گفت: "به این سروصدا‌ها و هجوم جمعیت و تشییع جنازه هیچ وقت نگاه نکن ببین این آدم چه عملی با خودش آورده، چه برای وراث و بچه هایش گذاشته ؟"

خدایا ما که می رویم این که یقین است ،ما  خودمانی هستیم، کسی نیست چون آنها که خوابشان می‌آمده خوابیدند آنها که کارداشتند رفتند و آنهایی که درد داشتند ماندند. ما را به بندگی تو می‌شناسند " مَعْرُوفِینَ بِتَصْدِیقِنَا إِیَّاکُمْ " ( زیارت جامعه کبیره ) ما یک یا حسین گفتیم و نفهمیدیم و کسی دیگر هم جواب ما را داد ! گاهی وقتها شده اتفاقی برای امام حسین ^{(علیه السلام)} گریه کردیم نه معرفتی داشتیم نه چیزی به خاطر این عزیز دُردانه خدا و پیغمبر^(ص) و امیرالمومنین^{(علیه السلام)} و فاطمه زهرا^(س) و دیگر ائمه اطهار ^{(علیهم السلام)} تا نامشان را می‌بریم دستمان را می‌گیرند.